Het ‘Adviesplein gemeente en gezin’ is ontstaan vanuit de Gereformeerde Gemeenten om een overzicht van toerusting, advies en hulp te bieden aan onder andere ambtsdragers, opvoeders en gemeenteleden.
We schuiven autootje voor autootje op. Voor ons ook een volle auto, die ons gelukkig de ruimte geeft om in te voegen als we even later bijna de verkeerde afslag nemen. Aan weerszijde de grauwe gebouwen en rookpluimen van allerhande bedrijven. Ik rij met een groep tieners onder de rook van Rotterdam.
Kijk ze daar zitten. Luisterend naar het verhaal van Duimeliesje. Onze jongste van 5 jaar. Net groep 1 verlaten en op weg naar groep 2. Het is vakantie en we zijn beland in het onderwijsmuseum. Lekker dicht bij huis en gratis entree met de museumjaarkaart. Maar wel een museum over school…
Ken je dat gevoel dat je wel eens even weg zou willen vliegen? Weg van alle vragen, weg van alle stemmen om je heen, weg van al je verantwoordelijkheden. Vrij. Zo vrij als een vogel. Vrij om te doen en te laten wat je zelf op dat moment wil. Ik kom het in de spreekkamer regelmatig tegen, vaak voortkomend uit het gevoel het leven even niet meer aan te kunnen. En ik denk dat we het gevoel allemaal wel kennen: na een drukke werkdag, op momenten dat je zelf of je gezinsleden niet zo goed in hun vel zitten, op momenten dat er besluiten moeten worden genomen waar je niet goed raad mee weet. Behoefte aan rust. Aan even niks hoeven.
Op zich niets mis mee om even te verlangen naar rust, naar ruimte, naar vrijheid. Goed ook om op te merken en op onderzoek uit te gaan: waar komt die hang naar vrijheid eigenlijk vandaan?
Als er net een fietser voor je neus is aangereden en je belt de alarmlijn, dan is één van de eerste vragen die je te horen krijgt: “is de patiënt bij bewustzijn?” Een vraag van levensbelang. Het zegt iets over de ernst van het letsel. Als iemand buiten bewustzijn is, reageert hij niet meer op wat je vraagt, op wat hij voelt, op wat je zegt, omdat hij zich niet bewust is van je vragen en handelingen.
Net als bij zoveel gezinnen, ligt ook bij ons een puzzel van 1000 stukjes op de tafel. De eerste puzzel was in drie dagen af. De huidige Ot en Sien puzzel doet er wat langer over. En toch had ik eigenlijk niet verwacht dat zo’n grote legpuzzel het goed zou doen in huize Den Breejen. Vooral niet vanwege de concentratiefactor die hier in huis niet in zo’n grote mate aanwezig is. Maar dat terzijde.
In de stilte van de woonkamer wordt een nieuwe blog geboren. Eé n van de weinig rustige momenten in huis. De rest van het gezin zit te lezen. Buiten is het grijs. Binnen voelt het grijs. Het zijn de donkere dagen rond kerst. Kerstvakantie anno 2020. Dit jaar geen volle agenda, geen drukke winkelstraten, geen kerstconcerten (en ja, ik mis ze), geen druk programma om familie en vrienden te bezoeken, geen laatste loodjes voor een overvolle eindejaarsverkoping, maar stilte. Soms oorverdovend. Zelfs de natuur lijkt zich deze dagen verstild te hebben. De eendjes dobberden vanmorgen in een stil park. Het enige geluid kwam van mijn eigen dochter die achterop de fiets zat. De bomen staken kil en grillig af tegen de lucht, terwijl de donker nog niet eens geweken was.
Zomaar een zaterdag in oktober. Kastanjes rapen en door een dik bladerdek banjeren knisperende bladeren onder je voeten, de pittige herfstlucht in je neus. Even kind zijn met de kinderen. Hoe mooi kan een bos in de herfst zijn! Wat me opviel waren de grote hoeveelheden aan paddenstoelen. Mooie, lelijke, witte, bruine en -gelukkig!- ook een rood-met-witte-stippenpaddenstoel. Even weg van alle coronaperikelen, even genieten van een heerlijke herfstdag.
Waar denkt u aan als het woord vakantie wordt genoemd? Aan een lange to-do lijst met klussen waar u de rest van het jaar niet aan toekomt? Aan een prachtige bergwandeling? Een volgestouwde auto? Of aan lange, lege dagen? Hoe het ook is, de vakantie is gestart en we moeten er doorheen.
Ken je het gevoel van aan de vloedlijn te staan? Blote tenen in het koele water. De warme zon op je hoofd. Het hete strand achter je. Golfjes die over je voeten heen rollen. Hier en daar een harde scherpe schelp of een stukje drijfhout. En, als je niet oppast, een kuil waardoor je je evenwicht verliest en… in het water plonst.
Gemeente
Jeugd en opvoedingThema: mensen met een beperking
“Zie je wel: hij kijkt me echt aan!” Of: “Weet je wel zéker dat hij blind is?” Hoe vaak we dat niet gehoord hebben…
